Hij was 17, zij 27. Hij was een leerling van het zesde, smoorverliefd op die lerares van de schooltoneel. En toch wordt dit niet zo’n verhaal van een stomende relatie op de schoolbanken. Want Ellen hield angstvallig de boot af. Tot ze niet meer anders kon dan zwichten voor Nikolas. Nu, twaalf jaar later, hebben ze twee zonen en een eigen bedrijf – “niet slecht voor een onmogelijke liefde, toch?”
Het was tijdens de repetities van het schooltoneel dat bij Nikolas de vlam in de pan sloeg. “Het ging er dan sowieso wat losser aan toe. Je hoefde niet de hele tijd ‘u’ te zeggen tegen de leerkrachten. Toen dacht ik al: ‘Amai, dat is precies een toffe’. Ik voelde me ook wel aangetrokken. Maar ik besefte tegelijk: ‘Dit kan niet, ze is lerares én tien jaar ouder’.”
Nikolas keek de kat uit de boom, tot hij van school af was. “Nu kan het, dacht ik. Ik ben toen blijven azen, blijven proberen om haar te overhalen. Ik wilde tonen dat ik niet zomaar een ex-leerling was die de leerkracht versiert, om er dan mee te pronken. Maar ik heb lang moeten vechten voor ze ervan overtuigd was dat deze jonge snotaap het echt meende.”
Ellen: “Twee jaar lang heeft hij voor mij gevochten. Dat was best pijnlijk voor hem, maar hij beet zich daar echt in vast. Zelfs na onze eerste kus – een half jaar nadat hij was afgestudeerd – worstelde ik met dat gevoel: wat is dit? Hij is tien jaar jonger, ik ben een leerkracht: wat gaan de anderen wel niet zeggen? Op zo’n moment word je heel hard geconfronteerd met wat de maatschappij verwacht.”
Hij moest nog beginnen aan zijn hogere studies, zij verdiende al haar kost. Ellen: “Ook dat schrok me af. We zaten in een totaal andere fase van ons leven. Bovendien voelde ik heel hard de druk van de buitenwereld. Ik was bang voor de reacties van mijn collega’s. En in het begin hadden ook mijn ouders hun bedenkingen.”
Nikolas: “Ook mijn moeder stond er eerst niet om te springen. ‘En dat terwijl er zo veel leeftijdsgenoten zijn’, schudde ze. Mijn beste vrienden stonden er meer voor open. Zij wisten al dat wij een goeie match zouden zijn.”
Nikolas zette door, Ellen bezweek. Ellen: “Ik merkte ook dat hij keihard zijn best deed om zo snel mogelijk door zijn studies te geraken. Dat was echt knallen.”
Nikolas: “Geen herexamens, dacht ik. Gewoon tsjak-tsjak, dat diploma halen. (lacht) Zodat ik zo snel mogelijk een job en een vast inkomen had. Want ook dat was voor Ellen van belang. En inderdaad, na die studies kwamen we ineens in een stroomversnelling terecht. Ik had nog maar mijn eerste contract getekend, en we kochten al ons eerste huis.”
Ellen: “Achteraf bekeken was het een moeilijk, maar schoon proces. Doe je wat de maatschappij verwacht? Of kies je voor je hart? Rationeel zegt alles dat het niet kan, maar je gevoel neemt het over. En oké, je botst dan wel tegen die vooroordelen, maar uiteindelijk draaide iedereen al snel bij. Of zoals mijn ouders het nu zeggen: ‘Nikolas is het beste wat jou ooit overkomen is’.”

Foto: Thomas Nolf
Tekst: Eline Delrue