Vreselijke ochtend
Wat begon als een rustige ochtend draaide al snel uit op een fiasco. Ruzies en irritaties. Onrecht in alle vormen leidt hier helaas elke dag tot bekvechten en strijden. 🤯
Onze jongens zijn zo’n uitersten dat ze elkaar aantrekken, maar ook heel vaak afstoten en uitdagen.
Kleine en grote dingen kunnen dan een trigger zijn. Woordgebruik, intonatie, iets dat niet op zijn plaats ligt, een verandering in de planning, een boterham waar het beleg uitvalt, die tekening die niet perfect is, de samenhang niet zien in een situatie, of net té veel details zien in een situatie en daardoor afgeleid zijn, alletwee dezelfde broek willen aandoen, je willen haasten om op tijd te zijn, je net níet willen haasten omdat je het op het gemak wil doen, overheersend geluid van wat dan ook, of net die oorverdovende stilte, om dan nog niet te spreken over die naad in je sokken… 😩
En dat is zó vermoeiend…

Voor ons, én voor hen. Nikolas en ik zijn ondertussen al experts in voorbereiden, balanceren, ‘ondertitelen’, structureren, visualiseren en afzonderen. Soms lijkt het of we gewoon constant koorddansen ofzo.
Het regende, maar we wisten dat we absoluut naar buiten moesten. Natuurlijk wou een van de twee niet mee. Wat hadden we nu gedacht? Dat we vredig de fiets op konden springen en vertrekken? Goed gelachen. Het duurde nog bijna een uur voor Arthur bijvoorbeeld zijn jas wou aandoen op de fiets. Dat laten we al los. (Kom nu niet af met ‘Bij mij zou die zijn jas al lang aan zijn, zenne!’) Iets met pick your battles en je energie sparen.

Eigenlijk was het maar een halfuur fietsen naar De Maatjes, maar wij deden er bijna een uur over. Door alle stops om dan toch maar die lagen kleren aan te doen omdat ze zelf merkten dat het toch wat frisjes was…

Ons doel was het natuurdomein De Maatjes in Nieuwmoer (Kalmthout).
We parkeerden onze fietsen en deden een wandeling van ongeveer 4 kilometer. Het was er prachtig! Door en over diepe plassen. Daar waren we gelukkig op voorzien. Wind door ons hoofd laten waaien. De spanning in ons lijf laten wegwaaien met de wind. Door de verrekijker naar de massa’s ganzen kijken, tikkertje spelen aan de uitkijktoren en kaneelbroodjes eten als pauze.

En toen kwam de zon vanachter de wolken.

Liefs
Ellen